Διαβάζοντας τους στίχους πρόσεξα ότι στα τραγούδια των Playground Theory πέφτει πολύς ποδαρόδρομος: "Leaves crush as I walk in the pavement" (Illusion), "My feet go deeper into the sand" (Waves), "Your feet have stopped your knees are chopped" (Accident), "My feet can float up with my thoughts" (Stuff dreams are made of), "Legs confused in walking" (Dance), "She walked inside on a sunny afternoon" (Story), "Toes tense, legs just about to tremble" (Toes tense).
Μετά διάβασα συνεντεύξεις τους και σκέφτηκα "ωραία χρησιμοποιούν τη γλώσσα μας, γιατί δεν έφτιαξαν έναν θεματικό, πεζοπορικό/ ποδολατρικό δίσκο με ελληνικούς στίχους, για να καταλαβαίνουμε κάθε λέξη και να μην αφήνουμε την ακρόαση παίρνοντας μαζί μόνο το "Dance away from all your troubles" και το "Along the way" που κολλάνε στο μυαλό εξαιτίας της επανάληψής τους;"
Είναι γνωστό ότι ο ελληνικός στίχος προκαλεί αλλεργία σε πολλούς ακροατές που μεγάλωσαν ακούγοντας αγγλόφωνα ή τους αηδίασε η κακοποίησή του από ατάλαντους. Όμως, αν δεν έχεις ελληνικό, δεν έχεις καθόλου στίχο, έχεις φωνή-όργανο που δεν αφήνει πίσω τίποτα με νόημα και βάθος. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του, πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει το "ήταν όμορφα, ήταν τόσο όμορφα", πράγμα που δεν θα κάνω ποτέ με το "My feet go deeper into the sand" ας πούμε. Γιατί δηλαδή να μην "βυθίζονταν βαθύτερα στην άμμο;" Ή ακόμα καλύτερα, στην κινούμενη άμμο; Κέντρισε την προσοχή μας με πέντε λέξεις που θα πιάσουμε αμέσως, μετέδωσε την αγωνία και την απόγνωσή σου, κάνε μας να ταυτιστούμε και να συμπάσχουμε. Κι αν ξεφύγει το τραγούδι απ' την αισθητική της dream pop κατηγορίας κανείς δε θα σε μαλώσει.
Μια που ζούμε σε εποχές ΙΚΕΑ (με τη μουσική πολλών δίσκων να είναι χρήσιμη και διακριτική σαν τις βιβλιοθήκες του, χωρίς να απαιτεί την προσοχή σου) λέω να συμβουλευτώ το συνοδευτικό δελτίο-εγχειρίδιο ακρόασης του δίσκου που στέλνεται στους τεμπέληδες γραφιάδες για να μην κάνουν λάθος στη... συναρμολόγηση, και όπου διαφωνώ, όπου π.χ. θα προτιμούσα βίδα εγκοπής αντί για άλεν, θα το σημειώνω μέσα σε παρένθεση.
Η μουσική των PT είναι βγαλμένη από όνειρα ή εφιάλτες (απ' την θέαση των δεύτερων ως την καταγραφή τους θα πρέπει να πέρασε πολύς χρόνος ή στρογγυλεύτηκε το σενάριο για να απευθυνθεί σε όλες τις ηλικίες) καλά κρυμμένους φόβους (μην τους κρύβετε άλλο, τη φωνή τους αποζητούμε) και την αίσθηση τού να επιπλέεις ελεύθερος (ωραία αίσθηση, μας κατακλύζει όταν κρύβονται τα κρουστά). Τραγούδια που ρέουν αβίαστα (κάνα-δυο τρεχαλητά δε θα με χαλούσαν)... δημιουργούν μία εσωτερική ένταση (μακάρι να τερμάτιζε το κοντέρ). Μουσική που μοιάζει σαν να ήταν πάντα εδώ (ισχύει, αλλά κάνει καλό η τόση οικειότητα;). Δεν μιμείται κανέναν (ξεδιάντροπη μίμηση κάποιου, όντως δεν κάνει). Ξεχωρίζουν για τη ραδιοφωνική τους δυναμική (τα περισσότερα θα μπορούσαν να παιχτούν στο ραδιόφωνο, αλλά αυτό σημαίνει και ότι δεν διώχνουν κανέναν απ' τη συχνότητα). Το τσέλο της Βαρβάρας Τσότρα να κλέβει την παράσταση (το "Story" δείχνει πως όταν ξεχάσουν τον... Republic και τους ευαίσθητους επισκέπτες που κάθονται όσο είναι φιλικό το περιβάλλον, έχουν δυνατότητες για σπουδαία κομμάτια, που όμως απευθύνονται στους άλλους, αυτούς που έκοψαν το ραδιόφωνο, επειδή δεν παίζει τέτοια. Ωραιότατο κομμάτι, σ' αφήνει να διεισδύσεις μέσα στις φλέβες και να κολυμπήσεις στο ρέον αίμα του. Θα προτιμούσα να είναι τελευταίο βέβαια στο δίσκο και να μη με επαναφέρει στην ποπ πραγματικότητα με το "Sunshine", που είναι και το πιο γκρούβι του δίσκου). Ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος (κι αυτό σωστό).
Η dream pop ετικέτα θα συμφωνήσω ότι δεν είναι άσχετη με τη μουσική τους, που είναι κοριτσίστικη ποπ η οποία φροντίζει ν' ακούγεται ευχάριστα, σαν παραμύθι χωρίς κακούς πρωταγωνιστές, αφηγούμενο απ' την καταληψία του διπλανού μαξιλαριού. Έχουν ενδιαφέρον τα παραμύθια χωρίς κακούς και ζόρια; Πάντως είναι καλοδουλεμένο παραμύθι, με καλή παραγωγή, ενορχηστρώσεις και προσοχή στις λεπτομέρειες. Θα έλεγα ότι είναι τέλειο, όπως τα πρόσωπα και τα σώματα των μοντέλων στις διαφημίσεις (εξαιρούνται του pretty bra).
Καθώς άκουγα το cd η εικόνα ενός ακριβού εστιατορίου κόλλησε στο μυαλό μου. Όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα, τα μαχαιροπήρουνα τυλιγμένα με τη χαρτοπετσέτα περίμεναν τις μερίδες, τα πιάτα και τα λευκά τραπεζομάντιλα ήταν πεντακάθαρα, τα λουλούδια στα ανθοδοχεία, οι σερβιτόροι στη θέση τους. Ένας πολιτισμένος χώρος όπου τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη και τα απρόοπτα είναι σπάνια. Στην πραγματική ζωή δε συχνάζω σε τέτοια, γιατί πρέπει να το κάνω στη μουσική;
Δεν θυμάμαι άλλη εποχή με τόσο μεγάλη προσφορά dream pop, shoegaze και των υπόλοιπων ειδών που υπηρετούνται από μουσικούς οι οποίοι αποφεύγουν να ξεφύγουν απ' το πρωτόκολλο, να εκφράσουν κάτι έντονο, οξύ, ακραίο, λες και δεν πονάνε, δεν νιώθουν πολύ δυσάρεστα ή ευχάριστα συναισθήματα, δεν θέλουν να τα κάνουν όλα λίμπα, δεν διαθέτουν χιούμορ και δόσεις παράνοιας. Τα κάνουν όλα σωστά, αλλά η μουσική δεν είναι εξετάσεις οδήγησης. Όσο τέλεια κι αν πέρασες το σαλίγκαρο, είσαι ένας από τους χιλιάδες και μόνο εσύ θα το θυμάσαι. Η μουσική που ψάχνω εγώ τουλάχιστον, αυτή που θα κρατήσω και θα επιστρέφω να την ακούσω, πρέπει να έχει κάτι παραπάνω, κάτι "στραβό", κάτι που να ξεφεύγει απ' την κατηγορία των χαμηλών προσδοκιών.
Αλλά από την άλλη, γιατί πρέπει να ικανοποιήσουν έναν ιδιότροπο με τη μουσική τους, όταν η πλειοψηφία ακούει και προτείνει άφθονη dream pop και shoegaze στις λίστες της; (Με την ευκαιρία θα αναρωτηθώ φωναχτά) γιατί υπάρχει πληθωρισμός αυτών των ειδών στις μέρες μας; Να φταίει που τα τραγούδια γράφονται σε δωμάτια (και συχνά ηχογραφούνται σε home studios), με τους μουσικούς αραχτούς σε πολυθρόνες; Γιατί οι μουσικοί μας προτιμούν να εκφράσουν τη μελωδική πλευρά και όχι τη δυναμική, μέσα σε εποχές πίεσης και ανασφάλειας; Φοβούνται μήπως χτυπήσουν τον τοίχο οι γείτονες; Να νικά η ανάγκη για φυγή απ' την πραγματικότητα μέσω της φαντασίας; Μπορεί η ζωή να μένει έξω απ' τo ροκενρόλ σου;
Πηγή: http://www.mic.gr
Πηγή: http://www.mic.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου