ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ - ΦΕΥΓΩ ΤΑΞΙΔΙ

Στίχοι - Μουσική: Περιπλανώμενος 

(2012)

Lyrics - Στίχοι:

Κι αν γλιστράει ο δρόμος να μη σε νοιάζει

κι αν η φτωχική μου γόνδολα απ' τον πάτο της μπάζει

κι αν τα αστέρια έχουν κρυφτεί κάπου αλλού δεν πειράζει,

σου' χω τάξει ταξίδι και δεν αλλάζει.

Κι αν η πυξίδα μου τώρα έχει χαλάσει

κι αν τα δέντρα που με κάνουν να ανασαίνω έχουν γεράσει ,

έχει η υπομονή μου λίγα ρέστα να μας κεράσει

ένα ταξίδι στη φέξη ή στη χάση.

Την ατυχία έχω σπουδάσει με πυρόστιξη φάση,

στίγματα αποτυχίας πάνω μου έχω αραδιάσει.

Σε νοιώθω αδερφέ κι αν πονάς πονάω κι εγώ

κι ας μην αντέξει η βάρκα μας στον καιρό.

Έχω αφήσει το κακό να μπει εδώ και καιρό,

μετουσιώθηκα σ' αυτό και με μισώ πια γι' αυτό

κι έτσι πάγωσε η καρδιά μου μα ακόμα τραγουδώ

και σε θέλω μαζί μου συνοδηγό, μη πνιγώ.

Εδώ δεν έχει παραμυθένια κάστρα, ουρανούς με άστρα,

μόνο κάτι τύπους για να κάνουνε χαλάστρα.

Κλαίνε οι γελωτοποιοί, αργεί η αυγή, κάθε πληγή

να δίνει χρώμα στη γη, μόνιμα νεκρική σιγή.

Δωσ' μου σελίδες να στις κάνω στάχτες στο μοιρολόι,

να καούν από τα χιόνια σα χλόη και το ρολόι

κυλά αργά μα και γοργά στα παγωμένα της Στύγας νερά,

γεννιέμαι και ξαναπεθαίνω νοερά.

Διαβολικός οικοδεσπότης, όχι λευκός ιππότης

μα πότης και της ύστατης στιγμής μας προδότης.

Μ' αγκαλιάζω μ' αγάπη το σάβανό της,

χαϊδεύω τη λαιμητόμο με το αίμα από το λαιμό της.

Φεύγω ταξίδι με στολίδια όσα μου κάρφωσες βέλη

και το δηλητήριο που άφησες στα χείλη μου μέλι,

σε ασταμάτητες ράγες ενός τρένου.

Σα τετραδίου γραμμές ενός περιπλανεμένου.

Πήρα μόνο μαζί μου μια μελωδία θλιβερή

να παίζει μόνιμα από πίσω σα μουσικό χαλί,

να μην ξεχνάω πως πίσω κάτι δεν έχει μείνει

παρά το ερείπιο ενός ονείρου και πώς να γίνει

το γυαλί να κολλήσει άμα ραγίσει;

Πώς να γίνει ο ήλιος να ανατείλει απ' τη δύση;

Να σε κοιτάξει ξανά κάποιος που σ' έχει μισήσει

όταν παγώσει η νύχτα σα την ψυχή μου να μη χιονίσει;

Κοίταξε θάλασσα, μη κάνεις τρικυμία

φουρτουνιασμένο παρελθόν με κυνηγά

και άλλη μία δεν θα αντέξω, άφησε με να τρέξω

προς τις γραμμές των οριζόντων να τις μάθω απέξω.

Κι αν με ζητήσει κανείς τώρα που έφυγα πείτε

σε περασμένες σελίδες μου, εκεί θα με βρείτε.

Έχω γίνει λιμάνι που δεν ζηλεύει τα πλοία

σαλπάρει η ξέρα από μέσα μου από την πικρία.

Τώρα ψάχνω ασυλία, καταφύγιο απυρόβλητο.

Πορεία χαράζω και πετάω κάθε απόβλητο.

Διορία σου δίνω, μέχρι να μπει η στροφή,

μόλις τελειώσει η εισαγωγή δεν έχει επιστροφή.

Πεθάνανε τα όνειρα μα φίλε μη σε νοιάζει,

τώρα όσο ποτέ η ψυχή μου δεν διστάζει.

Είναι τώρα ή ποτέ και γι' αυτό δώσε γκάζι,

σου' χω τάξει ταξίδι και δεν αλλάζει.