Γράφει o Σπύρος Αραβανής
Πηγή: www.musicpaper.gr
Όσο το κοινό της αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, τόσο η ίδια σκέφτεται να περιορίσει την παρουσία της παρότι φέτος το καλοκαίρι θα κάνει αρκετές συναυλίες ανά την Ελλάδα. Πηγαία, ειλικρινής και χωρίς κανένα από τα βαρίδια της επιτυχίας να της «βυθίζουν» το βήμα, η Φωτεινή Βελεσιώτου μιλά στο MusicPaper λίγο πριν τη μεγάλη της καλοκαιρινή συναυλία στο Θέατρο Πέτρας.
Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι θα κάνετε τα καλοκαίρια είκοσι και πλέον προσωπικές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα;
Όχι, δεν μπορούσα να το φανταστώ. Αισθάνομαι όμως πολύ καλά και τυχερή γιατί είμαι με τους μουσικούς μου, οι πιο πολλοί νέα παιδιά, θαυμάσιοι μουσικοί οι οποίοι δουλεύουν για μένα πριν από μένα. Η λέξη που τους χαρακτηρίζει είναι «φροντιστικοί» μουσικοί. Τους νιώθω καλύτερα, ας πούμε, από τα βιολογικά μου παιδιά, αφού περισσότερο ζω πια με αυτούς τους ανθρώπους.
Έχετε μπει για τα καλά στα «βαθιά» μιας επαγγελματικής πορείας.
Έχω επαγγελματική ευσυνειδησία. Είμαι ένας άνθρωπος που όταν ξεκινάω κάτι, θέλω να το κάνω καλά. Κουράζομαι βεβαίως, είμαι 58 χρονών γιαυτό και θα το προχωρήσω όσο αντέχω ακόμα. Όμως δεν νομίζω ότι θα αντέξω για πολύ. Σιγά σιγά θα περιοριστώ.
Το είχατε δηλώσει και πέρυσι σε μιαν άλλη συνέντευξη, όμως αντ΄ αυτού ολοένα και περισσότερο εμφανίζεστε…
Μου αρέσει να τραγουδάω, δεν το κρύβω. Όμως δεν είναι για χόρταση. Έχω και άλλα πράγματα να κάνω, να πάω με τη βάρκα μου για ψάρεμα κάτι που δεν μπορώ λόγω των τωρινών συνθηκών. Δεν θέλω πια και να δισκογραφώ. Έχω πει γύρω στα 70 τραγούδια, φτάνει τόσο.
Το χειμώνα που μας πέρασε εμφανιστήκατε σε μεγάλη μουσική σκηνή. Ποιος είναι ο απολογισμός σας;
Δεν ήταν εύκολο, το ομολογώ. Όμως δεν έκανα τίποτα άλλο από αυτό που πάντα έκανα και στα μικρά μαγαζιά. Έλεγα τα τραγούδια από τη δισκογραφία μου και τις διασκευές, δεν έκανα καμία έκπτωση. Για κανέναν λόγο γενικά ποτέ δεν θα έκανα εκπτώσεις σε αυτά που πιστεύω.
Πόσο όμως κοντά στην ατμόσφαιρά σας είναι το κοινό ενός μεγάλου μαγαζιού;
Θα σου απαντήσω λέγοντας ότι μπροστά σε 1.300 άτομα έλεγα α καπέλα το «Θα με δικάσει» του Λάγιου και σιγά σιγά γινόταν η απόλυτη ησυχία από τον κόσμο.
Δεν ήταν εύκολο, το ομολογώ. Όμως δεν έκανα τίποτα άλλο από αυτό που πάντα έκανα και στα μικρά μαγαζιά. Έλεγα τα τραγούδια από τη δισκογραφία μου και τις διασκευές, δεν έκανα καμία έκπτωση. Για κανέναν λόγο γενικά ποτέ δεν θα έκανα εκπτώσεις σε αυτά που πιστεύω.
Πόσο όμως κοντά στην ατμόσφαιρά σας είναι το κοινό ενός μεγάλου μαγαζιού;
Θα σου απαντήσω λέγοντας ότι μπροστά σε 1.300 άτομα έλεγα α καπέλα το «Θα με δικάσει» του Λάγιου και σιγά σιγά γινόταν η απόλυτη ησυχία από τον κόσμο.
Ήταν μια εμπειρία για μένα αυτή η παρουσία μου σε τόσο μεγάλο χώρο.
Όμως δεν θέλω να το ξανακάνω.
Ποτέ δεν είχα ως στόχο να γίνω μεγάλη τραγουδίστρια
και να εμφανίζομαι μπροστά σε πλατύ κοινό.
Όμως δεν θέλω να το ξανακάνω.
Ποτέ δεν είχα ως στόχο να γίνω μεγάλη τραγουδίστρια
και να εμφανίζομαι μπροστά σε πλατύ κοινό.
Ήρθαν όμως όλα πολύ γλυκά. Πέρυσι στην Τεχνόπολη, για παράδειγμα, εγώ περίμενα χίλια άτομα και ήρθαν κοντά στις έξι χιλιάδες.
Πού αποδίδετε αυτήν την επιτυχία σας;
Δεν ξέρω. Είμαι ένας άνθρωπος που και κλαίω εύκολα και γελάω εύκολα, που δεν αγχώνομαι. Κάνω λάθος στη σκηνή, αυτοσαρκάζομαι και γελάω. Αυτό ο κόσμος το καταλαβαίνει. Γιατί δεν είμαστε ρομπότ, άνθρωποι είμαστε. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα. Έχω αποδείξει τη δουλειά μου σαν δασκάλα, σαν αθλήτρια, σαν μάνα, σαν γνώστρια της γης.
Η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό τι σας δίδαξε;
Να μην είμαι ανταγωνιστική. Είμαι εναντίον του πρωταθλητισμού για αυτό και επέλεξα να παίζω μπάσκετ σε μικρές ομάδες. Έπαιζα play maker και αυτό που μου άρεσε είναι να μοιράζω το παιχνίδι, όχι να βάζω τριάντα πόντους.
Σας λείπει η γεωργική σας ενασχόληση;
Και χρόνο να είχα, δεν μπορώ πια να ασχοληθώ εξαιτίας ατυχημάτων που είχα στο χέρι μου και στον ώμο μου. Για αυτό και οι γιατροί μου είπαν ότι το πιο πολύ που μπορώ να κρατώ είναι ένα μικρόφωνο, για να μην πλήττω… Δυστυχώς, θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη γη γιατί έπαιρνα πολύ ενέργεια από αυτή. Κούρευα, τσάπιζα και έσκαβα τέσσερα στρέμματα χωράφι, έκτισα με τον πρώην άντρα μου δυο σπίτια, τούβλο τούβλο. Τα παιδιά μου λένε: «βρε μαμά, πόσα μποφόρ έχεις; Αν δε συνέβαιναν και αυτά, τι άλλο θα είχες κάνει;». Σου είπα και πριν, με ό,τι ασχολούμαι, θέλω να το κάνω καλά, πρώτα από όλα για μένα. Γιατί αν δεν ευχαριστιέμαι πρώτα εγώ, ξέρω ότι δεν θα ευχαριστηθεί κανείς. Αν δε συγκινηθώ με κάποιο τραγούδι, δεν θα μπορέσω να το τραγουδήσω.
Η επιτυχία, πέραν του ρεπερτορίου, οφείλεται και στη φωνή σας, που «κτυπά» το DNA των Ελλήνων…
Σου ομολογώ ότι εμένα δεν μου αρέσει η φωνή μου, όταν την ακούω. Είναι το ηχόχρωμά της ίσως που τη ξεχωρίζει, όμως δεν έχω τις ανάσες που έχουν άλλες τραγουδίστριες γιατί την κακομεταχειρίζομαι. Ούτε ζέσταμα κάνω, ούτε τίποτε άλλο. Επιπλέον καπνίζω και πολύ…
Η σύγκρισή σας με την Μπέλλου πλέον έχει αναλωθεί αρκετά…
Υπάρχουν τραγούδια της Μπέλλου τα οποία δεν μπορείς να τα πεις αλλιώς. Τραγουδάμε, επίσης, στον ίδιο τόνο, όμως οι φωνές μας είναι εντελώς διαφορετικές.
Αν δεν ερχόταν η επιτυχία με τις «Μέλισσες», θα αισθανόσασταν μια έλλειψη αναγνώρισης; Χαίρομαι με την αναγνώριση και την αναγνωρισιμότητα, αλλά μπορούσα να ζήσω και αλλιώς. Μπορούσα να ράβω και να αισθάνομαι δημιουργική. Δεν έμαθα στη ζωή μου να κάνω μόνο ένα πράγμα. Μου αρέσει να μαγειρεύω, να κάνω κατασκευές με χάντρες και όστρακα, με ξύλο.
Δεν «γλυκαίνει» όμως η επιτυχία;
Μια χαρά είμαι έτσι, μια χαρά ήμουν και αλλιώς. Βεβαίως τώρα τα πράγματα είναι πιο άνετα και όσον αφορά τα οικονομικά, αλλά και στο ότι έχουν λυθεί κάποιοι κόμποι που είχα μέσα μου και έτσι το τραγούδι με χαλαρώνει. Με κουράζει, αλλά και με χαλαρώνει ταυτόχρονα.
Πώς αντιμετωπίζετε τους συναδέλφους που τώρα γνωρίζετε;
Ακόμα ντρέπομαι όταν τους συναντώ. Προχθές για παράδειγμα τραγούδησα μαζί με τον Μάλαμα και πήγα με δέος κοντά του παρόλο που τον ξέρω από είκοσι χρόνων, τον άκουγα στη Θεσσαλονίκη. «Έλα ρε, Φωτεινή» μου λέει, με το γνωστό του ύφος. Του λέω «ξέρεις, το όνειρό μου είναι να τραγουδήσω τραγούδια σου και μετά να πεθάνω..τόσο πολύ (γέλια)».
Στη συναυλία σας στο Θέατρο Πέτρας θα συμπράξετε με ετερόκλητους ως προς τη μουσική τους καταγωγή καλλιτέχνες, (Ψαραντώνης, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Αργύρης Μπακιρτζής, Haig Yazdjian). Τι να περιμένουμε;
Θα είναι κάτι ενδιάμεσο σε Ανατολή και Δύση. Την Κρήτη θα την εκπροσωπήσει επάξια ο Ψαραντώνης γιατί εγώ δεν μπορώ να πω κρητικά αν και μου αρέσει πολύ να τα ακούω. Είναι ωραίες αυτές οι συμπράξεις που κάνουμε στις συναυλίες, αλλά θα πρέπει να γράφονται και νέα καλά τραγούδια. Γιατί στους καιρούς τους δύσκολους ήλπιζα ότι θα γραφτούν πράγματα που θα ήταν εκρήξεις ψυχής, όμως δεν το είδα. Αλλά και τι να κάνουν οι άνθρωποι, έτσι απογοητευμένοι που είναι; Τα νέα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό και μένουνε οι εξηντάρηδες να κυβερνάνε τον τόπο. Τι όραμα να έχω εγώ στα εξήντα μου; Ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναψηφίσω για κανένα λόγο γιατί δεν βρίσκω το λόγο.
Ακούγεται σαν ρίψασπις αυτό.
Όχι, βέβαια. Πάντα μπροστάρα ήμουν. Σε δημοτικές κινήσεις ήμουν υποψήφια, αγωνιζόμουν για το καλό του τόπου μου σε πολιτιστικούς συλλόγους, δημιούργησα ομάδα μπάσκετ στο χωριό που ζω κ.ά. Αλλά τώρα τι γίνεται; Και δεν μιλώ για μένα, γιατί εγώ είμαι βολεμένη. Τα νέα παιδιά δεν έχουν μέλλον εδώ στην Ελλάδα.
Το δικό σας μέλλον πώς το φαντάζεστε;
Δεν ονειρεύομαι, ζω την κάθε μου στιγμούλα.
Υπάρχουν τραγούδια της Μπέλλου τα οποία δεν μπορείς να τα πεις αλλιώς. Τραγουδάμε, επίσης, στον ίδιο τόνο, όμως οι φωνές μας είναι εντελώς διαφορετικές.
Αν δεν ερχόταν η επιτυχία με τις «Μέλισσες», θα αισθανόσασταν μια έλλειψη αναγνώρισης; Χαίρομαι με την αναγνώριση και την αναγνωρισιμότητα, αλλά μπορούσα να ζήσω και αλλιώς. Μπορούσα να ράβω και να αισθάνομαι δημιουργική. Δεν έμαθα στη ζωή μου να κάνω μόνο ένα πράγμα. Μου αρέσει να μαγειρεύω, να κάνω κατασκευές με χάντρες και όστρακα, με ξύλο.
Δεν «γλυκαίνει» όμως η επιτυχία;
Μια χαρά είμαι έτσι, μια χαρά ήμουν και αλλιώς. Βεβαίως τώρα τα πράγματα είναι πιο άνετα και όσον αφορά τα οικονομικά, αλλά και στο ότι έχουν λυθεί κάποιοι κόμποι που είχα μέσα μου και έτσι το τραγούδι με χαλαρώνει. Με κουράζει, αλλά και με χαλαρώνει ταυτόχρονα.
Πώς αντιμετωπίζετε τους συναδέλφους που τώρα γνωρίζετε;
Ακόμα ντρέπομαι όταν τους συναντώ. Προχθές για παράδειγμα τραγούδησα μαζί με τον Μάλαμα και πήγα με δέος κοντά του παρόλο που τον ξέρω από είκοσι χρόνων, τον άκουγα στη Θεσσαλονίκη. «Έλα ρε, Φωτεινή» μου λέει, με το γνωστό του ύφος. Του λέω «ξέρεις, το όνειρό μου είναι να τραγουδήσω τραγούδια σου και μετά να πεθάνω..τόσο πολύ (γέλια)».
Στη συναυλία σας στο Θέατρο Πέτρας θα συμπράξετε με ετερόκλητους ως προς τη μουσική τους καταγωγή καλλιτέχνες, (Ψαραντώνης, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Αργύρης Μπακιρτζής, Haig Yazdjian). Τι να περιμένουμε;
Θα είναι κάτι ενδιάμεσο σε Ανατολή και Δύση. Την Κρήτη θα την εκπροσωπήσει επάξια ο Ψαραντώνης γιατί εγώ δεν μπορώ να πω κρητικά αν και μου αρέσει πολύ να τα ακούω. Είναι ωραίες αυτές οι συμπράξεις που κάνουμε στις συναυλίες, αλλά θα πρέπει να γράφονται και νέα καλά τραγούδια. Γιατί στους καιρούς τους δύσκολους ήλπιζα ότι θα γραφτούν πράγματα που θα ήταν εκρήξεις ψυχής, όμως δεν το είδα. Αλλά και τι να κάνουν οι άνθρωποι, έτσι απογοητευμένοι που είναι; Τα νέα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό και μένουνε οι εξηντάρηδες να κυβερνάνε τον τόπο. Τι όραμα να έχω εγώ στα εξήντα μου; Ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναψηφίσω για κανένα λόγο γιατί δεν βρίσκω το λόγο.
Ακούγεται σαν ρίψασπις αυτό.
Όχι, βέβαια. Πάντα μπροστάρα ήμουν. Σε δημοτικές κινήσεις ήμουν υποψήφια, αγωνιζόμουν για το καλό του τόπου μου σε πολιτιστικούς συλλόγους, δημιούργησα ομάδα μπάσκετ στο χωριό που ζω κ.ά. Αλλά τώρα τι γίνεται; Και δεν μιλώ για μένα, γιατί εγώ είμαι βολεμένη. Τα νέα παιδιά δεν έχουν μέλλον εδώ στην Ελλάδα.
Το δικό σας μέλλον πώς το φαντάζεστε;
Δεν ονειρεύομαι, ζω την κάθε μου στιγμούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου