Δισκογιορτές: Ένας άγνωστος σημαντικός θεσμός της δισκογραφίας

Eνώ αφορούσε αποκλειστικά τους δισκοπώλες επηρέασε σε μεγάλο βαθμό
τον τρόπο προώθησης των νέων μουσικών ρευμάτων.

Η Φθινοπωρινή σύναξη των δισκοπωλών

Οι δισκογιορτές υπήρξαν ένας πολύ σημαντικός θεσμός της ελληνικής δισκογραφίας που ενώ αφορούσε αποκλειστικά τους δισκοπώλες, επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο προώθησης της μουσικής αλλά σήμανε και την έναρξη της προώθησης από τα δισκοπωλεία των νέων μουσικών ρευμάτων.

Η Ιδέα ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από την COLUBIA αλλά πήρε την οριστική της μορφή το 1992 από την ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ μετά από πρόταση του ιστορικού στελέχους της δισκογραφίας κ. Δημήτρη Φεργάδη και την σύμφωνη γνώμη του κ. Μάτσα. Κατά την διάρκεια των δισκογιορτών οι αποθήκες της ΜΙΝΩΣ άνοιγαν τις πόρτες τους για τους δισκοπώλες οι οποίοι έρχονταν στην Ριζούπολη από κάθε γωνιά της χώρας και είχαν την δυνατότητα να αγοράσουν δίσκους σε πολύ καλές τιμές και να τους αποπληρώσουν σε δόσεις.

Οι δισκογιορτές γίνονταν συνήθως την τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη και ολοκληρώνονταν το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου εν΄ όψει των γιορτών των Χριστουγέννων, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιούνταν πωλήσεις που αντιστοιχούσαν στο 30% των πωλήσεων της χρονιάς και εκδίδονταν οι δίσκοι των σημαντικότερων καλλιτεχνών. Οι δισκοπώλες φιλοξενούνταν με έξοδα της εταιρείας σε ξενοδοχεία του κέντρου, κυρίως το Park και το Τιτάνια. Κάποιοι με μεγάλη οικονομική επιφάνεια προτιμούσαν να μένουν με δικά τους έξοδα στο Χιλτον. Βλέπετε τότε η δισκογραφία γνώριζε μεγάλες δόξες και γύρω της διακινούνταν τεράστια ποσά.

Μετά την επιτυχία των πρώτων δισκογιορτών οι υπόλοιπες εταιρείες (ΛΥΡΑ, SONY, POLYGRAM, WEA) εκμεταλλευόμενες και την φιλοξενία της MINΩΣ καθιέρωσαν τις δικές τους δισκογιορτές την ίδια περίοδο κι έτσι ο θεσμός έφτασε να αφορά το πιο εμπορικό κομμάτι της ελληνικής δισκογραφίας. Kατά την διάρκεια των διοσκογιορτών γίνονταν πωλήσεις που ξεπερνούσαν το 1.000.000 δίσκων ή αργότερα cds.Από ένα σημείο και μετά εξελίχθηκαν σε ένα διαγωνισμό πολυτέλειας μεταξύ των εταιρειών, με την MΙΝΩΣ - ΕΜΙ να κρατάει και εκεί τα σκήπτρα.

Είχα την τύχη να συμμετέχω στις πρώτες δισκογιορτές και μάλιστα επισκέφθηκα τις αποθήκες της ΜΙΝΩΣ μία ημέρα πριν την επίσημη έναρξή τους, ως νέος υπάλληλος τότε του δισκοπωλείου Metropolis που άρχιζε μόλις την ξέφρενη πορεία του. Η εμπειρία ήταν πραγματικά μοναδική! Βρέθηκα στον άβατο παράδεισο ενός λάτρη του βινυλίου, στην τεράστια αποθήκη της ΜΙΝΩΣ με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους που φιλοξενούσαν εκατοντάδες χιλιάδες δίσκους. Μεταξύ αυτών υπήρχαν σπάνια LP που είχαν ξεχαστεί σε κάποια απρόσιτη γωνιά, αφημένα από κάποιο επιπόλαιο χέρι για χρόνια στην σκόνη της λήθης. Απόμεινα έκθαμβος από το θέαμα και χάθηκα ανάμεσα στα ράφια αυτού του κήπου της Εδέμ που μόνο για να τον γνωρίσεις χρειάζονταν ώρες.

Η εντολή του ιδιοκτήτη Βασίλη Τοπιντζή ήταν ρητή: «να δώσεις βάρος στις προσφορές». Αυτό και έκανα, τις αγόρασα σχεδόν όλες! Χιλιάδες δίσκων μπήκαν στα μακρόστενα ειδικά καρότσια βινυλίου μέσα σε λίγα λεπτά. Με την βοήθεια των θρυλικών πωλητών της εταιρείας, Κώστα Νασιούλα και Τέλη Παπαγεωργίου χρειάστηκαν έξι περίπου ώρες για να μπουν στα καρότσια του Metropolis σχεδόν 40.000 βινύλια. Το κριτήριο της επιλογής ήταν αντίστοιχο με ενός παιδιού που το αφήνεις ελεύθερο να ψωνίσει γλυκά από ζαχαροπλαστείο. Λίγα λεπτά αργότερα έγινε τηλεφώνημα από τον εμπορικό διευθυντή στον ιδιοκτήτη: «Εδώ ήρθε ένας τρελός που λέει ότι είναι από το Metropolis και δεν σταματάει να αγοράζει!». Ο Θεός της δισκογραφίας έβαλε το χέρι του και τα βινύλια που είχα αγοράσει έκαναν φτερά σε λιγότερο από δύο μήνες. Ήταν η εποχή που οι πελάτες αγόραζαν τους δίσκους πριν τους βγάλουμε από τις κούτες.

Ακολούθησαν πολλές δισκογιορτές, ένας ατέλειωτος αγώνας δρόμου από αποθήκη σε αποθήκη δισκογραφικών εταιρειών, εκατομμύρια δίσκοι και cds που αγοράστηκαν και πουλήθηκαν, αξέχαστες αναμνήσεις που κύλησαν στα αυλάκια του βινυλίου ή στριμώχτηκαν στον δίσκο ακτίνας. Οι δισκοπώλες για δώδεκα χρόνια περίμεναν πως και πως την φθινοπωρινή τους σύναξη για να ανταλλάξουν εμπειρίες, ξεκαρδιστικούς διαλόγους πωλητών και πελατών, αλλά και να πληροφορηθούν τις νέες τάσεις της μουσικής, να μαλώσουν για το ποιός είναι ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς και να «κατασκοπεύσουν» τους ανταγωνιστές τους. Οι νέες κυκλοφορίες είχαν την τιμητική τους. Όλα τα μεγάλα ονόματα κυκλοφορούσαν τους δίσκους τους εκείνη την περίοδο μιά και οι εταιρείες προσδοκούσαν, και το πετύχαιναν, νέα ρεκόρ πωλήσεων. Στην διάρκειά τους ήταν όταν είχαμε ξεπεράσει το φράγμα των 10.000 δίσκων παραγγελία για έναν τίτλο σε ένα κατάστημα.

Η περιπέτεια των δισκογιορτών όμως δεν τελείωνε για εμάς σε αυτή την ενδιαφέρουσα και ανέμελη φάση. Η παραλαβή των δίσκων είχε την δική της επική διάσταση, καθώς τα εμπορεύματα κατέφθαναν με τριαξονικά φορτηγά στο νούμερο 64 της Πανεπιστημίου και έπρεπε να τιμολογηθούν και να τοποθετηθούν στα ράφια. Χανόμασταν ανάμεσα σε μια θάλασσα από κούτες που κατέκλυζαν όλους τους ορόφους και δημιουργούσαν το αδιαχώρητο. Ιστορική παρέμεινε η απάντηση ενός συναδέλφου όταν τον ρώτησε ένας πελάτης πως είναι: «Κούτα τα άλλα καλά!».Όμως αυτή η μάχη δικαιωνόταν όταν οι μουσικόφιλοι έφευγαν έχοντας ύφος θριαμβευτικό με το δυσεύρετο δισκάκι τους στο χέρι. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε μεγαλύτερο δώρο για εμάς από το να είμαστε νέοι και να ζούμε από και γιά την μουσική σε αυτή την χρυσή για την δισκογραφία εποχή.

Υ.Γ 1 Ευχαριστώ τον κ Δημήτρη Φεργάδη για την παραχώρηση των φωτογραφιών που προέρχονται από το προσωπικό του αρχείο και με ανυπομονησία περιμένω την έκδοση του σημαντικού βιβλίου του, στο οποίο αφηγείται (με αφορμή την Columbia) την ιστορία της μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα.

Υ.Γ 2 Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στα αδέλφια μου του Metropolis με τα οποία μοιράστηκα και μοιράζομαι την δισκογραφική και την προσωπική μου περιπέτεια.