Το σύνδρομο της πρώτης ημέρας στο σχολείο
Η αέναη επανάληψη της πρώτης φοράς
Σύνταξη Κειμένου:Χρήστος Ασημακόπουλος
Η πρώτη ημέρα στο σχολείο είναι τόσο καθοριστική που έχει εξελιχθεί σχεδόν σε σύνδρομο. Το σύνδρομο της πρώτης ημέρας στο σχολείο.
Ίσως επειδή σηματοδοτεί το τέλος της ανεμελιάς και την έναρξη των «υποχρεώσεων». Ίσως γιατί στο σχολείο λειαίνονται οι γωνίες του «ακατέργαστου» παιδικού μας χαρακτήρα.
Ο αόρατος τόρνος της κοινωνικοποίησης δεν επιτρέπει υπερβολικές διαφοροποιήσεις συμπεριφοράς, ότι εξέχει πολύ πρέπει να κόβεται για να χωρέσει στα συμβατικά πρότυπα.
Η θήκη της κοινωνίας έχει βλέπεις συγκεκριμένες διαστάσεις και πρέπει να μπορείς να χωρέσεις για να σε κουβαλήσει στην πλάτη της. Διαφορετικά θα πρέπει να κουβαλάς εσύ την κοινωνία στην πλάτη σου και αυτό είναι κάπως άβολο.
Ωστόσο εκεί, στο σχολείο, μέσα από τη δυσκολία της προσαρμογής βρίσκεις συντρόφους που μπορεί να γίνουν φίλοι και συνοδοιπόροι για μια ζωή. Ανακαλύπτεις άγνωστες εξωτικές λέξεις και έννοιες που ξεπηδούν σαν ανθισμένοι κήποι στην έρημο της άγνοιάς σου.
Σου ανοίγονται διάπλατα παράθυρα σε κόσμους που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από ένα φαντασιακό σύμπαν και όμως μπορείς να τους περπατήσεις αν είσαι καλός περιπατητής της ζωής.
Αν είσαι τυχερός θα βρεις δυο-τρεις δασκάλους να σου διδάξουν ότι μπορείς να ονειρεύεσαι χωρίς ενοχές έναν άλλο καλύτερο κόσμο, να είσαι μέλος του συνόλου αλλά να μπορείς ταυτόχρονα να διατηρείς τη μοναδικότητά σου, τον ξεχωριστό σου τρόπο που βλέπεις τον κόσμο.
Τι βαρετός θα ήταν άλλωστε ο κόσμος αν ήμασταν όλοι ίδιοι!
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο, θυμάμαι τον μικρό εαυτό μου να αντικρύζει με δέος το τεράστιο άγνωστο, όπου τίποτα δεν ήταν φτιαγμένο στα μέτρα μου. Έπρεπε να τεντώσω το σώμα μου για να φτάσω οτιδήποτε, είτε αντικείμενο ήταν αυτό είτε γνώση.
Ένας κοντορεβυθούλης σε έναν κόσμο γιγάντων είναι το πρωτάκι. Βρίσκει ασφάλεια μόνο μέσα στο κοπάδι των ομοίων του, όπως όλα τα ανυπεράσπιστα πλάσματα. Κι όμως στην πραγματικότητα κρύβει μέσα του την ακατάβλητη δύναμη της άπειρης δυνατότητας.
Στις θήκες της σάκας του έχει αποθηκευμένο το θησαυρό του ανεξάντλητου χρόνου που απλώνεται μπροστά του όμοιος με αχανή ωκεανό, με δρόμο που χάνεται στο βάθος του ορίζοντα, ατέρμονος και περιπετειώδης.
Από τότε σε κάθε νέα αρχή, έχω την αίσθηση εκείνης της πρώτης ημέρας. ένα μείγμα φόβου, προσδοκίας και περιέργειας. Η πρώτη ημέρα στο σχολείο επαναλαμβάνεται αέναα μέσα μου κάθε φορά που αντικρύζω το άγνωστο.
Και πάντα με ένα φτερούγισμα στην καρδιά περνάω την βαριά μεταλλική του πόρτα για να το ξορκίσω και να το εξιχνιάσω.
Καλή σχολική χρονιά σε όλους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου